750.080Die boer maak ‘n plan
Iets waarvan ik altijd sta te kijken is de enorme vindingrijkheid van de Zuid-Afrikaners. We hebben hier, op het platteland, niet altijd alles voor handen maar men bedenkt altijd een oplossing.
Ik kan me ook nog goed herinneren dat ik na een sportblessure wat oefeningen wilde doen om het gewricht soepel te maken. Bij de plaatselijke sportwinkel wilde ik twee gewichtjes kopen, maar, je raadt het al, die waren er niet. Op z’n Nederlands vroeg ik of ze die voor mij wilde bestellen. De mevrouw keek me heel verbaasd aan en zei: ‘Waarom wil je gewichten kopen, hier in de bergen liggen toch genoeg grote stenen?’ Toegegeven, het werkt prima.
Toen ik voor een etentje in de plaatselijke super tevergeefs zocht naar crème fraiche heeft mijn buurvrouw me uitgelegd dat je dat met volle melk, citroensap en een beetje geduld zelf maakt. Echt!
Als ze hier een weg asfalteren hebben ze onvoldoende materiaal om die weghelft af te zetten. Om te voorkomen dat de auto’s het nog verse asfalt stuk rijden leggen ze gewoon om de twintig meter grote stenen zodat er geen auto kan rijden.
Pedaalemmerzakken worden hier niet verkocht. We hergebruiken hier al jaren onze plastic draagtasjes. Niks mis mee. De plastic zakken waarin brood verkocht wordt, worden door iedereen hergebruikt. Die grote plastic frisdrankflessen worden door een deel van de onderkant weg te knippen gepromoveerd tot schep of tot roerstaaf voor verf of zelfs kandelaar.
Weggooien doen we hier weinig. Alles lijkt te worden hergebruikt. Ze maken schemerlampen van grote conservenblikken en drinkbekers van kleine conservenblikken. Glazen potten van jam, augurken of pesto worden zorgvuldig gewassen en hergebruikt. Hoewel ik zelf nooit jam maak spaar ik ze ijverig omdat er altijd wel iemand is die ze nodig heeft.
Pasgeleden reed ik naar de kust en op de weg daarnaartoe was men bezig met wegwerkzaamheden. Ze hadden een zogenaamde “stop and go”, wat betekent dat er over een afstand van een paar kilometer maar één rijbaan beschikbaar is. Er staat bij het begin en einde een hokje met iemand erin en een stopbord; die regelen wanneer wie mag rijden. Meestal heeft men een maximale wachttijd van twintig minuten. Ik ben daarom ook blij dat ik helemaal achteraan in de rij sta wat betekent dat het grootste deel van de wachttijd er al op zit. Zoals verwacht wordt het stopbord kort daarna weggedraaid en geeft de dame het teken dat we mogen doorrijden. Als ik eindelijk ter hoogte van haar ben maant ze me tot stoppen en gebaart dat ze met me wil praten. Ik open mijn venster en ze wil me een colaflesje geven. Stomverbaasd vraag ik wat ik daarmee moet, ik drink immers nooit cola. Ze legt uit dat de walkietalkie stuk is en als ik aan de andere kant het flesje afgeef weten die mensen dat ik de laatste ben. Slim toch?
Ja, hier maak die boer altyd ’n plan.
Over Han
Han Gunst besluit in september 2006 haar lang gekoesterde droom te verwezenlijken en van haar favoriete vakantieland haar nieuwe vaderland te maken. Ze woont in Montagu, een charmant dorpje in Zuid-Afrika. Ze organiseert op maat gemaakte reizen door Zuid-Afrika om haar liefde voor dit land met anderen te delen. Ze geniet volop van de adembenemende natuur en het dagelijks leven op het Afrikaanse platteland. En ze schrijft graag over dit prachtige land dat zo verschilt van Nederland! Klik hier voor de website van Han.
