750.080Johannesburg - Kaapstad
Ook dat nog. Een oudere dame zat op mijn stoel. Nummer 21A. Ik had net een vertraging van ruim drie uur achter de rug op het vliegveld van Johannesburg. Alle wachtende passagiers mochten gratis eten en drinken bij Wimpy. Ik heb het niet zo met vliegvelden en ook niet met Wimpy. Tegen beter weten in heb ik toch van het gratis eten en drinken gebruik gemaakt. Ik mag dan wel in Zuid-Afrika wonen, maar ik blijf natuurlijk wel een Nederlander.
Ik liet mijn stoel voor wat het was en nestelde me aan het gangpad. Normaliter zat ik graag aan het gangpad, maar deze keer had ik speciaal een stoel aan de raamzijde gekozen. Het was helder weer en het leek me wel leuk tijdens deze vlucht de grond vanuit de lucht te bekijken. De dame zat op haar gemak in mijn stoel een Sudoku puzzel te maken. Ik schatte dat ze in zeventig jaar oud was. Ze verzorgde zich slecht of speelde gitaar, want haar nagels waren vies lang. En ze was slecht in Sudoku. Het is maar goed dat ze met een potlood en gum werkte.
Eindelijk kwam het vliegtuig in beweging. De dame keek op van haar puzzelboekje en keek me aan. ‘Het is mijn eerste vlucht ooit....’ Ik keek haar verbaasd aan. ‘Wow, dat is bijzonder. U zult wel gespannen zijn!’ Ik overhandigde haar het kotszakje uit het opbergvak in de stoel voor me. Ze kon er wel om lachen. Ik zag het als mijn taak haar wat gerust te stellen. Het viel me op dat ze alsmaar nerveuzer werd. Ik dacht nog: dat gaat niet helpen bij haar puzzel.
Het vliegtuig begon vaart te maken en toen we de lucht in schoten hield de dame beide handen voor haar gezicht. Het toestel schudde een beetje en maakte kort daarna een scherpe draai. Voor het eerst durfde ze voorzichtig naar buiten te kijken. ‘Oooh, wat hoog!’ zei ze, toen we naar schatting op een hoogte van duizend voet zaten. Ze vroeg me waar haar reddingsvest was. ‘Onder uw stoel’, antwoordde ik. ‘Maar maakt u zich niet druk, die hebben we vandaag niet nodig’. Toch probeerde ze wat voorover te buigen om het vest te zien, maar ze was niet lenig genoeg. Gelukkig maar, want ik denk dat ze het aan had getrokken.
Na een en ander te hebben uitgelegd, pakte ik de dichtbundel die ik kort voor vertrek van een vriend gekregen had. Ik probeerde me te concentreren op een kort verhaal geschreven in een taal die ik me nooit had toegeeigend. Erg lastig om te lezen als het geen rijm is en je je probeert te verplaatsen in de gedachtegang van de dichter. Het is nog lastiger als je om de haverklap een por krijgt van je buurvrouw. ‘Kijk, wolken! Zijn dat Bergen? Moet ik betalen voor dat eten?’
De dame moest naar het toilet dus stond ik op en liet ik haar passeren. Toen ze naar de achterkant van het vliegtuig schuifelde, keek ik naast me. Op de middelste stoel had ze haar puzzelboek gelegd. Ik keek even naar achteren en zag dat ze stond te wachten. Ik pakte haar boekje en vulde snel willekeurig een paar getallen in. Die gaat het nog lastig krijgen, dacht ik met een vette lach op mijn gezicht.
Even later kwam ze terug en nam mijn plaats weer in. Ze zei nog iets en concentreerde zich weer op haar puzzel. Iedereen die Sudoku kent, weet dat één fout fataal is voor de oplossing van de puzzel. Ik hield haar in de gaten. Ze bleef maar kijken. Regelmatig ging haar wenkbrauw vertwijfeld omhoog. Na een aantal minuten zei ze: ‘Ik ben te nerveus voor een puzzel...’ Weer een paar minuten later had ze alles uitgegumd.
