750.080Een lach en een traan in Zuid Afrika
In 2001 bezochten Paul en ik Zuid Afrika. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Familie en vrienden dachten dat we knettergek waren. Naar Zuid Afrika? Met zijn tweeën? Maar we boekten een ticket, huurden een auto en gingen gewoon. Heerlijk jong en onbezonnen...
Vanaf het allereerste moment dat wij uit het vliegtuig stapten op het oude vliegveld in Johannesburg, voelden we ons thuis. We keken elkaar aan en wisten: dit wordt de reis van ons leven!
Na zeven weken kris kras door Zuid Afrika te reizen waren we verliefd. Ooit, besloten we, mogen wij dit mooie land onze thuis noemen.
Zestien jaar, drie kids en een huwelijk later is het dan eindelijk zover!
Een week voor ons vertrek haalden we onze paspoorten mét visums op in Den Haag! Geloof me, daar moet je heel veel geduld en heel veel doorzettingsvermogen voor hebben. Het is een bureaucratie, alles raakt zoek, wetten veranderen per uur, en het enige wat je kunt doen is ‘ja’ en ‘oké’ zeggen. En dat is best moeilijk als je huis al verkocht is en de tickets geboekt zijn.
En nu.
Nu wonen we ruim anderhalf jaar in Zuid Afrika. We genieten van al het moois dat Zuid Afrika ons te bieden heeft: de zon die 363 dagen per jaar schijnt, de overweldigende natuur en, bovenal, ons leven buiten en de Zuid-Afrikaanse braai!
Er zijn ook moeilijke dagen. We leren zoveel levenslessen en lopen tegen uitdagingen aan. We missen ook weleens de ‘gewone dingen’. Op de fiets naar de supermarkt, lopend naar school. Zelfs de klagende moeders op het schoolplein.
En natuurlijk missen we onze vrienden en familie. Als ik het er een keer helemaal gehad heb, kan ik niet even met een zak Maoam naar een van mijn beste vriendinnen. En als ik voel dat een andere vriendin in de put zit, kan ik haar alleen steunen over de app en niet over een bakje koffie.
Als een familielid overlijdt… Dan wil je er zijn voor de nabestaanden. Je wil het verdriet delen. En als iemand zwanger is of het kleintje van je beste vriend opgroeit, wil je er graag meer van meekrijgen. Ik voel vaak dat ik iets moet doen, wil doen, maar ik ben 10.000 kilometer ver weg. Ik kan dat helaas alleen via Hallmark of de telefoon.
De wereld was nooit groot genoeg voor ons. Nu is de wereld soms te groot.
Maar... de andere kant.
Wat genieten we van de quality time die we hebben met de vrienden en familie die hier naartoe gekomen zijn, en nog gaan komen. Wat is het fantastisch om je dierbaren te laten zien en voelen wat jij ziet en voelt, om ze even mee te laten draaien met ons leven in het mooie en soms verontrustende Zuid-Afrika.
Want Zuid-Afrika is een land van tegenpolen. Een land waar de geschiedenis nog steeds hoogtij viert en nog altijd issues veroorzaakt, maar ook een land dat overloopt van bijzondere gewoontes en bijzondere mensen.
Een land waarin we regelmatig een glimlach op ons gezicht hebben, maar een traan zeker niet ondenkbaar is.
Een andere, bijzondere wereld die ik met alle liefde met jullie wil delen!
Over Mirjam
Na jarenlang gewerkt te hebben in de racewereld, besloot Mirjam een ander pad in te slaan. Samen met haar man Paul en kinderen Zoë (14), Perrin (10) en Maylin (9) liet ze het koude Nijmegen achter zich en emigreerde ze naar de warmte van Zuid-Afrika.
Met een ‘accompanying spouce visa’ mag Mirjam in Zuid-Afrika wonen. Dit houdt in dat ze zich voornamelijk bezighoudt met de zorg voor haar kinderen terwijl Paul aan het werk is. Maar Mirjam is een bezig bijtje. Om haarzelf nuttig te maken en haar creativiteit tot uiting te brengen, draagt ze regelmatig haar steentje bij in de community en schrijft Mirjam over haar ervaringen in Zuid-Afrika. Zo hoopt ze de wereld nog een beetje mooier te maken.
