Corine Snel Rennen voor een wijntje

Rennen voor een wijntje

door Corine Snel

Net als veel anderen loop ik wel eens hard. Nou ja, hard. Ik doe pogingen tot hardlopen en heb daar nog best lol in ook. Dus toen mijn nieuwe Zuid-Afrikaanse vriendin Colleen me vroeg of ik wel eens hardliep, zei ik ja. Ze vroeg of ik dan mee wilde met haar en een vriendin, net zoals hun Canadese vrienden dat vorig jaar ook deden. Ze zouden een run doen van dertien kilometer door de wijnlanden bij Franschhoek. Tuurlijk, zei ik overmoedig.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik wel een beetje zenuwachtig ben, maar ook wel hou van een uitdaging. Zeker als ze behalve posten met water, ook wijnposten hebben onderweg. Die wilde ik als nuchtere Hollandse wel eens in het echt zien. Ik had geen enkele illusie dat ik welk record dan ook zou verbreken, maar ik heb wel veel zin in de 'plaas wedloop' dat is Afrikaans voor een hardloopwedstrijd op een wijngoed.

Het is natuurlijk best een eind dertien kilometer, zeker als je al weken niet hebt hardgelopen. Maar joh, schoenen aan en gaan. Zo doe ik dat thuis ook geregeld. Ai ai, waar ik een ongetrainde enthousiasteling ben, bleken Colleen, vriend Tim en vriendin Victoria echt ware runners. Zij doen elke zaterdag een halve marathon of iets wat erop lijkt. Nou ja, het is dertien kilometer. Wat is dat nu op een mensenleven, praat ik mezelf moed in. Bovendien lopen we in de wijnlanden bij Franschhoek. Hoe vaak krijg je nu de kans daar te lopen? Grijp 'm! Bovendien was het zo'n graad of 25, fijn hardlooptemperatuurtje. Het miezerde zelfs een beetje toen we voor de start ons picknickkleedje uitklapten op het wijngoed. Op tijd arriveren doe je namelijk vooral voor het veiligstellen van je picknickplek, vertellen mijn nieuwe vrienden me. Want om de picknick na afloop, daar gaat het eigenlijk om. Dan kun je meteen de fles wijn van het huis, waarop je medaille zit geplakt, soldaat maken.

Maar goed, eerst moest er nog eventjes dertien kilometer gelopen worden. En dat lopen is niets te veel gezegd. Een groot deel van het parcours is namelijk voor een Nederlander, die bergen alleen kent als plaatje bij intervaltraining, niet te rennen. De eerste drie kilometer ging nog prima, lekker glooiend langs de wijnranken. Prachtig uitzicht. Wat een feest. Dat ik hier mag zijn en meedoen, wow, dit vertel ik later aan mijn kleinkinderen. Dat gevoel. Daarna kwam de "klein moerse bultjie" wat Afrikaans is voor heuveltje. Maar wel een steile, dus flink bergop. Mijn hemel wat was ik blij dat het slechts 25 graden was. Het stof van de paden, en dat was nogal wat, zat ondertussen al in al mijn poriën. Overbodig om te zeggen dat mijn nieuwe vrienden in geen wijnvelden of wegen nog te zien waren. Zij waren als ware springbokkies al zeven kilometer verder.

Bergop. Ja, bergop. Dat hadden ze niet gezegd! Ik dacht dat het rennen tussen de wijnranken was. Net zoiets als de zwemvierdaagse. Gewoon lekker baantjes trekken langs de druiven. Nee niet dus. Het was dertien kilometer lang een echt parcours. Met bergen, heuvels en eerlijk is eerlijk, in het begin een paar honderd meter een horizontale weg langs de druiven. Gelukkig ging de laatste drie kilometer downhill, bergaf. Ha, eindelijk een run waarbij ik de laatste kilometers kon versnellen! Maar de stenen, boomstronken en gaten in de weg zorgden ervoor dat ik het wel uit mijn hoofd liet om me full speed de berg af te werpen. En och, arme knieën! Ik was gestart in de achterhoede en daar ben ik ook gefinisht. Achter de laatste senioren. Ik werd 1023ste, vier na laatste. In een uur en 34 minuten. Voor de eerste duizend lopers was er die medaille op een fles wijn. Ik kreeg er ook een, waarschijnlijk alleen al omdat ik zo dapper was mee te rennen. Want vriendin Colleen bekende me dat hun Canadese vrienden vorig jaar niet renden, maar alleen meededen met de picknick… Ik glom van zweet en trots. En de wijn, die smaakte welverdiend!

Over Corine

Corine Snel (38) ging in 2003 voor het eerst naar Zuid-Afrika. In een overland truck reisde ze van de Victoria watervallen naar Kaapstad. Met heimwee kwam ze thuis, gegrepen door dat onverklaarbare dat er in Afrika 'in de lucht lijkt te hangen'.

Ze beloofde zichzelf ooit een keer terug te gaan. En dat deed ze in 2008. Vier maanden lang liep Corine stage op een Kaapse basisschool. Vanaf toen is ze elk jaar teruggekeerd, alleen of met haar grote liefde. Niet lang geleden heeft ze zelfs haar dochtertje van vier maanden meegenomen.

Corine blijft zich na al die tripjes nog steeds verwonderen over de onvoorstelbaar mooie natuur, de bijzondere mensen, de uitzichten en de opgewektheid van het land, ondanks de ellende die je er ook tegenkomt. Zuid-Afrika zit voorgoed in haar hart.

'Bewondering en verwondering, die woorden passen misschien nog wel het best bij mijn band met Zuid-Afrika. Ik woon er niet, maar kom er geregeld en deel graag mijn verhalen en belevenissen.'

Specialisten Zuid-Afrika

Meer Zuid-Afrika.nl